بعضي ديگر از اهل نظر عشق را به عشق مجازي و عشق حقيقي تقسيم كرده اند و بر اين باورند كه عشق مجازي، موجب وسواس دل است و اهل آن، در زندگي، جز هوا پرست، نفع طلب، نفس پرست، شهوت خواه،خود پرست و آدمهاي معصيت پيشه و متمرّد در برابر قانون بويژه قانون خدا نخواهند بود ولي عشق حقيقي باعث توجه انسان به عبوديّت، سر سپردگي در برابر حق، و توجه به ذات احديّت و احساس حضور در زندگي روزمره مي گردد و سردمداران اين قافله، جز انبياء، اوليا و انسان هاي والاي ربّاني نخواهند بود.
جامي مي گويد:
عشقي كه نه عشق جاوداني است
                                                                   بازيچه شهوت جواني است
عشق، آينه بلند نور است 
                                                                   شهوت ز حساب عشق دور است
در خاطر هر كه عشق ورزد 
                                                                   عالم،همه، حبّه اي نير زد
همچنين در يكي از رباعيات شيخ بهائي مي خوانيم:
علم،نبود، غير علم عاشقي 
                                                                   مابقي تلبييس ابليس شقي
علم رسمي سر به سر قيل است و قال
                                                                  ني از آن خاصيتي حاصل نه حال
بعضي از صاحب نظران، عشق را به عشق زميني و عشق آسماني و بعضي نيز چنانكه اشاره شد عشق را به عشق حقيقي و عشق مجازي و بعضي ديگر عشق را به عشق ممدوح و عشق مذموم و "عشق حلال و عشق حرام" و "عشق مجاز و عشق ممنوع" تقسيم كرده اند ولي بهتر آن است كه گفته شود عشق بر دو گونه است:
1-عشق حقيقي 2- عشق مجازي.
و عشق حقيقي بر دو گونه است: 1- عشق حقيقي الهي 2- عشق حقيقي انساني و اين عشق همان است كه از آن به عنوان عشق وابسته يعني عشق مرآتي، عشقي كه آيينه جمال پروردگار حكيم است ياد مي شود، به عبارت ديگر عشق بر سه گونه است:
1- عشق الهي (حقيقي) 2- عشق نفساني (خدا پسندانه)
عشق وابسته عشقي است كه معشوق آن، خليفگان يا انسانهاي مورد لطف پروردگار متعال اند اين عشق، مورد توجه خدا و مورد لطف اوست اين عشق در ماهيّت خود عشق مرآتي است و آئينه دار عشق حقيقي است و مي توان از اين راه به تقويت عشق حقيقي پرداخت.
( عشق به همنوع، عشق به زيبايي ها، عشق به اهل خانه، عشق به دين و مقدسات ديني، عشق به اولياء دين و... از مصاديق عشق هاي مرآتي هستند و بخاطر خدا در دل آدمي مورد توجه قرار مي گيرند.)
بايد توجه داشت كه: عشق هاي وابسته، به نوبه ي خود عشق حقيقي اند و اصيل مي باشند، عشق مجازي نيستند مگر آنكه همه گونه عشق غير خدا را مجازي لقب بدهيم، در اين صورت عشقهاي وابسته از مقوله هاي عشق هاي مجازي مجاز خواهند بود نه غير مجاز و حرام.
چنانكه قبلا اشاره شد عشق همان علاقه ي شديد قلبي است و در اينجا آنچه كه مورد توجه قلب آدمي واقع مي شود (معشوق) مي تواند انواع عشق را باعث شود. زيرا انسان داراي ديناميسم ويژه اي درآفرينش خويش است كه معشوق او اگر ذات پروردگار متعال باشد با اين عشق، عشق حقيقي ناميده مي شود ولي اگر چيزي باشد كه در راستاي حبّ به خدا باشد اين عشق مي تواند عشق مرآتي يا عشق وابسته لقب گيرد ليكن اگر در جهت تضاد با معشوق حقيقي باشد يعني در برابر آن قرار داشته باشد اين نوع از عشق، عشق مجازي است كه عشق حيواني يا عشق جنسي ناميده مي شود. بنابراين مي توان گفت كه ماهيّت عشق يك چيز بيش نيست و آن همان حبّ افراطي نسبت به معشوق است و چون معشوق مي تواند مختلف باشد لذا مي گوئيم عشق داراي انواعي است.